Toplumun her kesiminin sevgisini kazanmış ve basın camiasın da büyük bir saygı gören isimdi Hacı Yaşar Evirgen.

  
Hacı Yaşar Evirgen 1930 yılında Diyarbakır’da doğdu. İlk öğrenimini kendi memleketinde tamamladı. Genç yaşta gazeteciliğe başladı. Daha 20 yaşında genç bir delikanlı iken, Halkın Dili Gazetesi’ni çıkardı. 4 Ağustos 1950 tarihinde çıkan Halkın Dili Gazetesi, haftalık 2 sayfa olarak, Mardin’de basılıyor, Diyarbakır’da dağıtımı yapılıyordu. 



Hacı Yaşar Evirgen 1930 yılında Diyarbakır’da doğdu. İlk öğrenimini kendi memleketinde tamamladı. Genç yaşta gazeteciliğe başladı. Daha 20 yaşında genç bir delikanlı iken, Halkın Dili Gazetesi’ni çıkardı. 4 Ağustos 1950 tarihinde çıkan Halkın Dili Gazetesi, haftalık 2 sayfa olarak, Mardin’de basılıyor, Diyarbakır’da dağıtımı yapılıyordu.  Bu gazeteyi basın dünyasına kazandıran Yaşar Evirgen on sayı bu gazeteyi çıkardıktan sonra kapattı. Daha sonra 11 Kasım 1953 tarihinde Diyarbakır’da YENİ YURT Gazetesi’ni amcası oğlu Mustafa Evirgen ile birlikte yayımlamaya başladı. 


Bu gazeteyi vefatına kadar 50 yıl aralıksız çıkardı. Adeta bir okul olan bu matbaada çok değerli gazeteciler yetişti. Gerek HALKIN DİLİ ve gerekse YENİ YURT Gazetelerinde çok usta gazeteciler değişik dönemlerde, çeşitli yazılar kaleme aldılar. Ahmet Kabaklı, Remzi İnanç, Aziz Korkmaz, Mehmet Mercan, Recep Acay, Mevlüt Mergen, A. Kadir Nur Gördük, İbrahim Evirgen, Av. Ruhi Nedimoğlu, Recep Yılmaz, Mehmet Korkmaz, Eyüphan Kaya bu isimlerden bazılarıdır. 



2003 yılında hakkın rahmetine kavuşan Evirgen, hayatı boyunca gazeteciliği bırakmadı. Demokratlığı bırakmadığı gibi. Evirgen uzun yıllar Dicle Gençlikspor Kulübünde idarecilik yaptı. Bu kulüp 1968 yılında Yıldız Gençlik spor ile birleşerek Diyarbakırspor adını aldıktan sonra, idareciliği bıraktı. 1950’li yıllarda bir dönem Demokrat Parti Diyarbakır İl Gençlik Kolları başkanlığı yaptı. 

Yaşar Evirgen, dürüst ve değerli bir insandı. İlkelerinden hiçbir zaman taviz vermezdi. Yarım asır boyunca, gazetesinde yazdığı yazılarda daima doğruluktan, dürüstlükten bahsetti. Her zaman kalemini haklıdan yana kullandı. Son nefesine kadar, gazetesinin başında amatör bir ruhla muhabir gibi çalıştı, çabaladı. Sürekli Basın Kartı sahibiydi. Yaşar Evirgen 8 Ekim 2003 tarihinde vefat edince oğulları, Salih, İbrahim, Ömer Faruk ve Ali İhsan Evirgen’in himayelerinde, Yeni Yurt Gazetesi on bir yıl daha yayın hayatını sürdürdü. Aralıksız 61 yıl yayınlanan bu gazete 1 Nisan 2014 tarihinden itibaren Tigris Haber Gazetesi’ne devredildi. Yaşar Evirgen’i rahmetle anıyoruz. 

Mekânı cennet olsun… 
************* 
Merhum Yaşar Evirgen için, Usta gazeteci Mehmet Mercan’ın kaleme aldığı yazı: 
Diyarbakır’ın yaşayan en eski gazetesiydi “Yeni Yurt”. 
Türkiye’de, hele de bölgemizde 61 yılı geride bırakmış kaç gazete olmuş ki… 
 Yeni Yurt bunu başaran gazeteydi.



Sevgili dostum Yaşar Evirgen’in 1953 yılı ortalarında “Yeni Yurt”u çıkarmaya karar verdiğinde ne çok çırpındığını hatırlıyorum… O günlerde İzzet Yıldız da, Abdüssettar Hayati Avşar da benzeri telaşın içindeydiler. 
Üçü de varlıklı insanlar değillerdi. Üçünün de malı mülkü, paraları yoktu. Ama üçünün de idealleri vardı. Üçü de gazeteciydi çünkü…İnsanın parası, mali mülkü olmadan bir işe atılması, hele de gazete çıkarmaya kalkışması kolay değildi elbette. Ama başardılar. 

Sesleniş, Yeni Dicle, Ümmid, Yeni Yurt aynı yıl içerisinde peş peşe yayın hayatına atıldılar… 
Ne çok sevinmiştik. Diyarbakır’da basın hayatı canlanıyordu çünkü. Aradan yıllar geçti. Yeni Dicle kapandı, Sesleniş kapandı, Ümmid kapandı. Bir tek Yeni Yurt yaşadı, yaşatıldı… 

Yaşar Evirgen’den sonra oğulları Salih ve İbrahim Evirgen asıl meslekleri öğretmenliği bırakarak Yeni Yurt’un başına geçtiler. Kardeşleriyle birlikte babalarının emanetini, çizgisini saptırmadan bir ömür yaşatmaya gayret ettiler… 
Sonra, onlar da “buraya kadar” demek zorunda kaldılar. 

Şimdilerde Yeni Yurt yok artık… 

Nice inişli çıkışlı engelleri aşa aşa 61 yılı geride bırakan Yeni Yurt yerini TİGRİS Haber’e bırakmış. 
Haberi aldığımda önce üzüldüm. Sonra üzüntüm dağıldı, yumuşadı. Çünkü Yeni Yurt isim olarak kapanmıştı. Ama yayınını TİGRİS Haber olarak sürdürecekti. 

Hem, isim hakkı yabancıya da gitmemişti. En az yarım asırdır Basın’ın içinde olan, yaz-kış, kar-kıyamet demeden, İstanbul’dan, Adana’dan, Ankara’dan gelen gazeteleri özveri ile okurlarına yetiştirmeye gayret eden, basın emekçisi bir aileye geçmişti, Tanaman ailesine… 

Yediden yetmişe kendilerini Basın mesleğine adamış, gerçekten bu mesleğin kahrını çeken bir aileydi. Aileden başarılı gazeteciler de yetişmişti. 

" style="color:#0000ff">

Dostum Mehdi Tanaman gibi… 

Kısaca, bu değişime yakışıyordu Tanaman ailesi. Sevindim. Bir başka ifade ile, Yeni Yurt’un bayrağı emin ellerde… 
Şimdilerde Yeni Yurt Gazetesi “TİGRİS Haber” olmuş. Olsun… Hem, TİGRİS bizim özümüz, şah damarımız… 
Şimdilerde DİCLE olup aktığına bakmayın, Kadim tarihte bazen Dklat olmuş, Ermeni ağıtlarına girmiş. BazenTiger olmuş kaplan hızına ulaşmış, Bazen Diglat olmuş… TİGRİS olmuş Grek Mitolojisinde yerini almış. Ve TİGRİS on binlerce yıldır Mezopotamya’ya, bereket saçıyor. İnsanlarımız Tanrıya ulaşmanın yolu olarak bilirler Dicle’yi. 


 
Kutsaldır çünkü… 

Hem sonra Diyarbakır Basın Tarihi’nde “Dicle - Yeni Dicle - “Dicle Kaynağı” gazeteler de çıkmış vakti zamanında. 
Varsın bir de TİGRİS Haber olsun. Onların ömürleri O’na bereket olsun, yaşasın… 

************ 
Şair M. Sait Geçkil’in merhum Yaşar Evirgen’e atfen yazdığı “Yaşar Beg” adlı şiir: 



YAŞAR BEG 

Bir efsane vardı Diyar-ı Bekir’de; 
Bir asilzade, adı: Yaşar. 
Adı gibi yaşadı, yaşattı, hâla yaşatır, 
Ama o şimdi yaşamaz. 
Ta o günlerde kurmuştu, gazetesini 
Yani Halkın Dili’ni 
Yıl 1950. 
Adı gibi 
“Halkın dili, halkın sesi” olacaktı, bu gazete 
Buna yürek isterdi, birikim isterdi, 
Güç isterdi, cesaret isterdi, 
O günün Diyar-ı Bekir’inde 
Zaten de öyleydi, 
Çünkü evirgendi, 
Yani iş bilendi, işini sevendi. 
Kendinden almıştı, soyadını 
Tesadüf mü desem o soyadı gibi 
Soyadı da onun gibi Yaşar Beg 
Bir sevdaydı onun için gazetecilik 
Akarı da yok gibiydi, bu sevdanın 
Hani muhtaç olmadan namerde, 
Hizmet etmekti, dil olmaktı sevdası onun, 
Bu yeterdi. 
Çünkü arkasından bıraktığı bir gazetedir. 
Baktığımızda Yaşar Begin tek serveti. 
Çabuk geçiyordu günler aylar 
Diyar-ı Bekir’in Mezopotamya’nın 
Tarihine kültürüne Dicle Nehri’ne 
Peygamberler ve sahabeler şehrine 
Dili, sesi olmuştu gazete, Halkın Dili. 
Derken bir yıl kadar geçmişti 
Sıkıntılara maruz kalmıştı 
Belli ki malum Halkın Dili 
Burası da öyle böyle bir yer değildi; 
Belki Kerbela da değil ama 
Diyar-ı Bekir’in tam ortası idi. 
Kapısı vuruldu gazetenin, bir sabah vakti 
İki rap rap, beş on tak tak!.. 
Suç konuldu suçlu bulundu; 
Sakıncalıydı Halkın Dili. 
Cezası da oracıkta kesildi, 
Gazetenin yüzüne okundu, 
Teblig-tebellüğ emir kesindi. 
Noktayı koyacaktı, 
Çok üzülmüştü, Yaşar Beg 
Düşündü sabahlara kadar 
Pes etmedi. 
Çünkü dedik ya evirgendi. 
İş bilendi, işini sevendi 
Halkını da çok sevendi 
Bir asilzade Yaşar Beg. 
Yıl 1953’tü Kararlıydı. 
Halkın Dili’ni kim alabilirdi ? 
Kim susturabilirdi? 
Hangi akılsız, hangi sevdasız… 
Ama biliyordu, 
Sevda bilmeyen, Sevdalıyı bilemezdi. 
Bir sevdaydı onunki, 
Diyar-ı Bekir’in, 
Amed’in, Karahübür’ün 
Kara Amid’in sevdası 
Kararını vermişti 
Biraz ortadan gitti Yaşar Beg 
 Koca altmış yıl sürecek serüvene 
Uykusuz gecelerin bir tan vaktinde 
Demokrattı, 
Demokrasiden yanaydı, 
Demokrasi için elçi olmalıydı, 
Köprü olmalıydı 
Kadim memleketine 
Dilsiz bırakılmış, 
En zengin dilin insanlarına 
Bulmuştu gazetenin yeni adını; 
Demokrat Yeni Yurt. 
Evet, 
“Demokrat Yeni Yurt” koymuştu 
Gazetenin yeni adını 
Ancak çok sürmedi; 
Bu yeni adın da ömrü, 
Dedim ya 
“Sevda bilmeyen, Sevdalıyı bilmezdi” 
Fazla gelmişti sevda bilmezlere, 
Fazla olmuş uzun olmuş, 
Zor okunuyor dediler “Demokrat adı” 
Yumruklanırkan bir sabah 
Yine gazete kapısı 
Yine yüzüne okundu, gazetenin yeni cezası, 
Yine tebliğ-tebellüğ, yine emir kesindi. 
Ne yapsın ki Yaşar Beg? 
Yine başladı, uykusuz geceler. 
Pes eder mi? 
Önemli olan o baştı, yani Yeni Yurt’tu 
Çok iyi saklamıştı, sevdasını 
Bu ismin içine Yaşar Beg; 
Ancak anlayana… 
“Peki” dedi sevdasızlara 
Aldı Demokrat’ı, koydu Yeni Yurt’u. 
Sevdalı da sevdasız da memnundu… 
Çünkü, herkes kendine yordu. 
Altmış yıl sürecek bu tarihi kodu 
Ama bu adın içindeki gerçek ruhu, 
Bir tek Yaşar Beg’in sevdası biliyordu. 
                                            M. Sait Geçkil 

 KAYNAK:HABEREBURADANBAK.